Weg met die angst uit de jaren 70

Veel mensen, vooral dames zijn bang om een nieuwe jurk aan te trekken of uit te proberen uit angst dat het niet zal staan. Maar wie niet waagt, die niet wint, was het motto van mijn moeder wat ze in de vorige eeuw regelmatig liet horen. En dus liep ik in leren rokjes met franjes en hesjes met kraaltjes en een zelf gehaakt bandje om mijn veel te steile haren en op veel te hoge hakken en in kousen die niet bij mijn leeftijd paste, naar school. I was de king, of nee de Queen en nooit maakte mijn klasgenoten een vervelende opmerking, vreemd genoeg.

Maar dat waren de jaren 70 en ik woonde in Amsterdam, god zij dank. Uiteraard waren er wel een paar jaloerse klasgenootjes die van hun mama op degelijke, platte Mary- Jane schoenen, witte kniekousen en een geruite overgooier met een speldje aan één kant in hun haar, naar school moesten. En eigenlijk waren die wereldvreemde meisjes helemaal niet jaloers. Het waren juist de opgedirkte troela’s die net iets te klein of iets te dom waren, die hun giftige pijlen om mij afschoten. Gelukkig was ik daar in die tijd volkomen immuun voor. Mijn moeder zei altijd: “ze zijn jaloers” en ik accepteerde dat volkomen, met hart en ziel, inclusief mijn slimme hersens en mijn hele 45 kilo zware lijf, al was ik achteraf bezien best wel een kilo of tien te zwaar maar wel superslim en vooral creatief en helemaal mijzelf.

Jaren 70 zonder retrojurkjes

Waar dat meisje gebleven is weet ik niet meer zo goed. Ik verhuisde naar de provincie en daar werd je geacht allemaal hetzelfde te dragen, zelfs in de jaren 70. Het retrojurkje met kantjes dat mijn moeder voor me maakte paste al niet meer, maar een nieuwe kwam er ook niet. Je kon kiezen tussen loos, Levi’s of Wranglers, anders hoorde je er niet bij. Wranglers was voor de wat zwaardere dames á la mijzelf en Lois voor de skinny ones.

Levi’s vooral voor de wat rijkere kids want een jeans kostte toen al 60 gulden of meer. Een bandje in je haren was not done en mijn Amsterdamse accent, waarbij ik de “n” in jongens blijkbaar plachtte over te slaan, een bron van hilariteit, net als mijn  onvermogen een onderscheid te maken tussen kennen en kunnen. Wie denkt dat meiden in de jaren 70 in een rokje naar school gingen, laat staan in één of ander retrojurkje, heeft toen vast en zeker niet geleefd.

Pas als je tegen het eindexamen liep, kon je je vertonen in een meer afwijkende stijl. Ik herinner mij een roodharige schoonheid, heette ze niet Babs, met krullen en altijd met een jaren 70 sjaaltje in haar haar en dito jaren 70 make-up: knalrode pruillippen en de conciërge liep te kwijlen. Ik vraag me af wat er van deze pin-up geworden is. Ze leek me eigenlijk best aardig en in ieder geval niet bang. Al die andere dames van mijn middelbare school zijn nu ook een jaar of 50 en lopen rond in regenmantels en mantelpakjes en zien eruit als 60. Denk ik. Bang om iets nieuws te proberen. Ik al lang niet meer:).